η δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου αναγιγνώσκεται στη Θ. Λειτουργία  η παραβολή του  ασώτου υιού (Λουκ. 15, 11-33).

 

Η παραβολή του «άσωτου Υιού» ομιλεί για ένα πλούσιο νέο, ο όποιος άσωτα κατασπατάλησε την περιουσία του σε χώρα μακρινή και στο τέλος κατάντησε να βόσκει χοίρους. Τότε μετανόησε και επέστρεψε στον πατέρα του, που τον δέχθηκε με άπειρη αγάπη και στοργή.

 

Η παραβολή είναι ανεξάντλητη σε νοήματα, αφού, όπως λέγεται, ολόκληρο το έργο της Θείας Οικονομίας (δηλαδή της σωτηρίας του ανθρώπου διά του Ιησού Χριστού) βρίσκεται μέσα σ' αυτή. Το βαθύτερο νόημα της παραβολής είναι τετραπλό: 

 

α. Η απελπιστική κατάσταση στην οποία φθάνει ο κάθε αμαρτωλός.

 

β. Η ανάγκη μετανοίας για κάθε άνθρωπο και τα σωτήρια αποτελέσματα της. γ. Το μέγεθος της θείας ευσπλαχνίας, στην οποία μπορούν να στηρίζονται και οι πλέον αμαρτωλοί, ώστε να μη φθάνουν ποτέ στην απελπισία. Κανένα αμάρτημα, όσο μεγάλο κι αν θεωρείται, δεν μπορεί να υπερνικήσει τη φιλάνθρωπη γνώμη του Θεού και

 

δ. Η αποφυγή του αισθήματος της αυτάρκειας του δικαιωμένου, όπως θεωρούσε τον εαυτό του ο πρεσβύτερος υιός.

 

Προβάλλεται λοιπόν, την Κυριακή αυτή, το ενθαρρυντικό παράδειγμα του αμαρτωλού νέου, που, ενώ σπαταλά την πατρική περιουσία «ζων ασώτως», δεν απελπίζεται, δεν συντρίβεται από το βάρος των συμφορών, δεν περιέρχεται σε απόγνωση. Αλλά επιστρέφει προς τον εύσπλαχνο πατέρα ταπεινωμένος, μετανοημένος, ζητώντας το έλεος και τη συγγνώμη του. Και του απευθύνει θερμή ικεσία: «Πάτερ ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιον σου...».

 

Το παράδειγμα της μετανοίας και της ορθής προσευχής εν συντριβή καρδίας, ενσαρκωμένο στον άσωτο της παραβολής, προβάλλει και πάλι η Εκκλησία προς μίμησιν και καλεί όλους μας, τα άσωτα παιδιά του Πατέρα, να γυρίσωμε στην αγκαλιά του Πατέρα ζητώντας συγγνώμη για να λάβωμε άφεση, όπως ο υιός της παραβολής. Εάν λοιπόν συναισθανθούμε την πραγματική πνευματική μας κατάσταση και με ειλικρίνεια ομολογήσουμε τα λάθη μας και την κατασπατάληση των ταλάντων που μας χάρισε ο Θεός, θα καταλάβουμε ότι αυτή την Κυριακή όλοι μας εορτάζουμε και όλοι, κατά κάποιο τρόπο, είμαστε άσωτοι υιοί, απομακρυθέντες από τον «Οίκο του Ουρανίου Πατρός μας».