Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 103 επισκέπτες και κανένα μέλος
- Εμφανίσεις Άρθρων
- 2209906
Καλώς ήλθατε στην Ιστοσελίδα μας
ας καλωσορίζουμε στον επίσημο διαδικτυακό χώρο της ενορίας μας, η οποία εκμεταλλευόμενη αυτό το σύγχρονο ηλεκτρονικό μέσο, επικοινωνεί με τους ενορίτες της, και ιδιαίτερα με τους νέους που χρησιμοποιούν το διαδίκτυο, προσφέροντάς τους γνωριμία με τον ενοριακό Ναό, αλλά και άλλες πληροφορίες, σχετικά με την ενοριακή ζωή και τις λατρευτικές ευκαιρίες. Σας ευχαριστούμε για την επικοινωνία και επικαλούμεθα τη Χάρη του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού.Πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Πιθακάκης
Η χαρά της Αναστάσεως
Χριστιανική θρησκεία είναι θρησκεία της ελπίδας και της χαράς. Σε αντίθεση με το Βουδισμό και τις άλλες θρησκείες της Ανατολής, που έχουν χαρακτηριστικό τη θλίψη και την απαισιοδοξία. Μάλιστα, όσοι βιώνουν σωστά και έντονα τη θρησκευτική πίστη Χριστιανοί, ό,τι κι αν τους συμβεί, ενισχύονται από το Χριστό, και πάντοτε είναι χαρούμενοι και αισιόδοξοι.
Ό,τι δηλαδή συμβαίνει πάντοτε με τους αγίους μάρτυρες. Γιατί τα ίχνη του Χριστού, τα λόγια και οι επαγγελίες, η αγάπη, είναι ελπιδοφόρα και ζωηφόρα. Ο Χριστός θέλει να έχομε χαρά. Και η χαρά μας να είναι πλήρης «πεπληρωμένη». «Ίνα η χαρά υμών η, πεπληρωμένη».
Και ο Τίμιος Πρόδρομος έχαιρε μέσα ακόμη από τη μήτρα της μητέρας του (Λουκ. Ι, 41) και αργότερα για τον ερχομό και το έργο του Λυτρωτή (Ιω. 3, 29). Τη χαρά την πνευματική, την ονομάζει ο Χριστός δική Του. Την χαράν την εμήν. Αυτή η χαρά είναι του Θεού, η Ευαγγελική χαρά. Η ελπίδα μας δίνει χαρά.
Τι είναι στ' αλήθεια Πάσχα; Λόγοι Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου (γράφει ο Γ. Παπαζάχος)
Αντί άλλης Πασχάλιας ευχής, θα σας μεταφέρω τα χαρμόσυνα αναστάσιμα βιώματα του Οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου, όπως τα έζησα μια Τρίτη Διακαινησίμου στο κελλάκι του. Πήγα να τον δω σαν γιατρός. Μετά την καρδιολογική εξέταση και το συνηθισμένο καρδιογράφημα, με παρεκάλεσε να μη φύγω. Κάθησα στο σκαμνάκι κοντά στο κρεβάτι του. Έλαμπε από χαρά το πρόσωπό του. Με ρώτησε:
–Ξέρεις το τροπάριο που λέει «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν...»;
–Ναι, γέροντα, το ξέρω.
–Πέστο.
Άρχισα γρήγορα-γρήγορα. «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου, απαρχήν· και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον, τον μόνον ευλογητόν των πατέρων Θεόν και υπερένδοξον».
–Το κατάλαβες;
–Ασφαλώς το κατάλαβα!
